Το κόκκινο φουστάνι.

Εχουν περάσει 38 χρόνια από τότε, το τραγούδι είναι απλό, τρία μινόρε ήταν και η εποχή των Σαββατόβραδων..
Ο λόγος περί του δίσκου, ΤΡΕΛΛΟΙ ΚΑΙ ΑΓΓΕΛΟΙ
όχι περί του τραγουδιού...

To τραγούδι κυκλοφόρησε το 1986. Στο δίσκο ..Τρελλοί και Αγγελοι.. το 1987, έτσι το παίζαμε, τρία μινόρε.... Δεν άλλαξε κάτι από τότε..

Εισαγωγή : C Dm Am Gm Am..

Am                 Dm           Am   
Η νύχτα κατεβαίνει με μαύρο φερετζέ          ] 2x
Dm                   Gm                Am.. GmAm
 κι η πόλη διψασμένη   για φώτα και σουξέ       ] 2x
 
Am .................. Am     
Βάλε το κόκκινο φουστάνι
               Dm   Gm                 Am    
εκείνο που σε κάνει  να μοιάζεις πυρκαγιά
Am                     Am     
Έλα και μη μετράς την ώρα
                Em   Gm                Am Dm     
τα νιάτα είναι δώρα   που καίνε σαν φωτιά
Gm                Am
που καίνε σαν φωτιά
 
Τι να μάς περιμένει αύριο το πρωί            ] 2x
ποιος έρωτας πεθαίνει και ποιος θα γεννηθεί  ] 2x
 
Βάλε το κόκκινο...

Τι είναι λοιπόν η μουσική ταυτότητα ενός ανθρώπου ενός μουσικού? Γνωρίζοντας την αλήθεια για τη μουσική, την ιστορία της αλλά και την ευρύτητα του φάσματος που χαρακτηρίζει αυτό το είδος δραστηριότητας, αυτό το σπορ, γνωρίζοντας ότι παρά το γεγονός πως φαίνεται πως παρουσιάζει μια αυτοτέλεια τεχνοτροπίας, δεν είναι αυτοτελής χώρος αλλά τουναντίον χώρος ο οποίος είναι συνδεδεμένος απόλυτα και ιστορικά και χρονικά με τον ψυχισμό και τη νοητική ικανότητα του ανθρώπου, γνωρίζοντας τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους εμφανίστηκαν διάφοροι μουσικοί επί σκηνής, δηλαδή γνωρίζοντας ότι στα περιορισμένα αυτά 12 ημιτόνια βρέθηκε και ο γελοίος ο Σαλιέρι αλλά και ο Μότσαρτ που έπαιζε πιάνο στα υπόγεια και στα καταγώγια κοντά σε απλούς ανθρώπους, γνωρίζοντας όλο το φάσμα της μουσικής, και γνωρίζοντας ότι η μουστική ταυτότητα δεν είναι μια αυτοτέλεια έναντι της σύνολης ανθρώπινης ύπαρξης αλλά μέρος αυτής, ακόμα και αν το σύνολο της ζωής ενός ανθρώπου τείνει να περιοριστεί μόνο στη μουσική ωδή, η μουστική ταυτότητα δεν υπερβαίνει τη σύνολη οντότητα, γνωρίζοντας όλα αυτά, γνωρίζεις και εφόσον έχεις τη σπουδή μπορείς να διαλέξεις σε ποιο χώρο θέλεις να είσαι, και υπάρχουν μόνο δύο χώροι, είτε θα είσαι στο χώρο του Σαλιέρι, είτε θα είσαι στο χώρο του Μότσαρτ, δεν υπάρχει κάτι άλλο... αυτή είναι η μουσική ταυτότητα και ο Σαλιέρι και ο Μότσαρτ τα ίδια ημιτόνια χρησιμοποίησαν ο καθένας με διαοφορετικό τρόπο και για διαφορετικό λόγο...

Φυσικά νοείται πως όπου υπάρχει δράση , υπάρχει και αντίδραση... Οταν εμφανίστηκε ο Σαλιέρι και κάθε ηλίθιος Σαλιέρι και κάθε ηλίθιος Λουδοβίκος ή ότι άλλο, εμφανίστηκε και ένας λαός ο οποίος υπέφερε από τους ηλίθιους και τις αυλές τους αλλά και από τη γελοιότητα της μουσικής τους, μέρος της τεχνοτροπίας Γκουίντο ο οποίος όμως, δεν είχε άλλο όπλο αφού το sonus είχα χαθεί παρά αυτά τα 12 ημιτόνια, τα οποία τα πήρε τα συνόδεψε με λέξεις που έβγαιναν μέσα από την καθημερινή σχέση ζωής και τα έκανε μια άλλη μουσική, με τα ίδια τους τα όπλα, η οποία τους έλεγε με τα δικά τους όπλα πόσο γελοίοι , υποκριτές και ότι άλλο ήταν, αυτό ονομάστηκε απανταχού της γης λαική μουσική... με τα ίδια τους τα όπλα και είναι και μια επιπλέον επαλύθευση της αρχής, όπου ο διάβολος θέλει να κτίσει ένα εκκλησάκι ο θεός κτίζει μια εκκλησία... Ετσι γνωρίζοντας την αλήθεια της μουσικής αλλά και ξέροντας και τον τρόπο , το συνολικό τρόπο με τον οποίο αυτή χρησιμοποιήθηκε, μπορείς να πεις για τον Γκουίντο ότι ήταν μέρος μιας εκκλησιαστικής προσχηματικής τεχνικής καθυπόταξης του ανθρώπου αλλά μπορείς να πεις και για πολλούς άλλους ανθρώπους ότι πήραν αυτό το περιορισμένο σχήμα και το έστρεψαν εναντίον εκείνων που ήθελαν διαχρονικά να το χρησιμοποιήσουν ενάντια στον ψυχισμό της ανθρώπινης ύπαρξης για να διατηρήσουν τις δυναστείες τους. Κάπου εκεί βρίσκει και την αλήθεια της η ρήση της Σινίντ Ο Κόνορ ότι ο πραγματικός διάβολος είναι οι κύριοι με τις γραβάτες που ελέγχουν τη μουσική βιομηχανία... Επομένως, η μουσική έστω και αυτή του περιορισμένου ήχου είναι κάτι πολύ ευρύτερο από ένα Φα ή ένα Ντο... εδώ σας αφήνω..

Πέρα από τις κλίμακες και τη βιομηχανία της μουσικής αυτής, πέρα από τα εκατομμύρια τα οποία αφήνουν οι δίσκοι, πέρα από τους Beatles, Roling Stones, Teilor Swift, Bach, Motzart, Scopin κλπ, πέρα δηλαδή από το σύνολο της μουσικής ode dominus του Γκουίντο, που έχει κατακλύσει το σύνολο του κόσμου σήμερα σε 12 ήχους σταθρής χρονικής τονικότητας, λες και δεν υπάρχουν άλλοι ήχοι σε αυτό τον κόσμο, εκ των πραγμάτων υπάρχει και μια επιστήμη που λέγεται αρχαιολογία και είναι επιστήμη.. Η επιστήμη αυτή μας έχει καταδείξει πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι υπήρχαν σε κάποιες άλλες κοινωνίες, με άλλες δομές και άλλη προσέγγιση στην έννοια της κοσμολογίας και της αιτίας του ανθρώπου, αιτία καταγωγής και αιτία ζωής, μουσικά όργανα, η αρχαιοελληνική άρπα, αρπίστιρες και αρπιστές.. Οι ήχοι και ο τρόπος της άρπας και αντίστοιχων οργάνων σε άλλους αρχαίους πολλιτισμούς με πραγματική ρίζα στην αρχαία σοφία, Αιγυπτιακούς, Βαβυλώνιοους, Κινέζικους, Λατινοαμερικάνικους, Αφρικανικούς κλπ, οι ήχοι αυτοί ήταν μέρος αρμονικό του συνόλου των ιδεών και του τρόπου ζωής των κοινωνιών αυτών.. Δεν βάζαν στη ζωή τους οτιδήποτε ήταν ενάντιο στις αφχές τους και η ίδια η αρχαιολογία λέει ότι οι δημοκρατίες αυτές είχαν να αντιμετωπίσουν τέρατα και κανίβαλους και επομένως στόχευαν σε υγειή νου και υγειές σώμα, και ο ήχος ήταν ακριβές μέρος της υγείας αυτής, διαφορετικά δεν θα υπήρχαν σαν κοινωνίες και σαν δημοκρατίες, θα υπήρχε ο Ξέρξης και τα τέρατα που έφερνε από την Ανατολή... Επομένως, επιστήμη είναι το γεγονός ότι ο ήχος επιδρά στο νου το συναίσθημα την αντίληψη και τη συνείδηση των ανθρώπων, είναι ουσιαστικό μέρος της ενσυναίσθησης του ανθρώπου είναι μέρος της ζωής και είναι μέρος της αντίληψης του κοινωνικού συνόλου, λαμβανομένου υπόχιν του γεγονότος ότι τα κύρια συναισθήματα είναι δύο, η χαρά και ο πόνος, ο ήχος με την επίδρασή του διαμορφώνει και τον αντίστοιχο εσωτερικό εαυτό, και σε αυτή τη σχέση μπορεί να γίνει λόγος για μουσική ταυτότητα... Η μουσική του Γκουίντο, ode dominus μέσα από ένα πολύπλοκο σύστημα που μοιάζει περισσότερο με τεχνοτροπία συνδυασμού παρά με ένα φάσμα ευρύτητα ανοικτών ήχων, κατόρθωσε να κυριαρχήσει μέσα από το κλειστό όργανο, είτε κρουστό, είτε πνευστό είτε έγχορδο, μέσα από ένα κουτί και να περιορίσει το νου και το συναίσηθμα ως προς τη σχέση με τον ήχο σε ένα συγκεκριμένο φάσμα τονικότητας που διαχρονικά μέσα από το σύνολο της μουσικής βιομηχανίας, κατασκευή οργάνων, κλασσική μουσική κλπ, θεωρήθηκε ως ασφαλές για τον έλεγχο του ψυχισμού των ανθρώπων, ακολουθώντας το δόγμα της υποταγής στη χριστιανική πίστη και κατά συνέπεια μέσα από την ... ας πω αντίληψη ... του να καλμάρουμε τη βαρβαρότητα, κατά μία έννοια ελέγχουμε τη σχέση συναισθημάτων των ανθρώπων.. το χρήμα βέβαια βοηθάει πάντα την κεντρική εξουσία να διατηρεί τις σχέσεις ελέγχου... Μα και η Αρχαία Ελλάδα κρίνεται ως υγειής κοινωνία, και μάλιστα πολύ ποιο πρωτοποριακή από σήμερα, πολύ ποιο αιτιώδης στη ζωή και στο λόγο της από σήμερα και πολύ ποιο υγειής από σήμερα εκ των πραγμάτων της επιστήμης της αρχαιολογίας... Στην πραγματικότητα ο χριστιανισμός έτσι όπως επικράτησε και είναι μακράν της πραγματικής του κοσμολογίας, εγκλώβισε και φυλάκισε θεμελιακά στοιχεία του ανθρώπου με το πρόσχημα της καθυπόταξης του ενστίκτου... Πρόσχημα ήταν όμως, πρόσχημα εξουσίας και όχι ουσιώδης και αιτιώδης σχέση με την καλλιέργεια του γνώστη εαυτού ο οποίος και μπορεί να μεταδώσει στο ένστικτο την οικουμενική οντότητα του σύμπαντος, ήταν πρόσχημα ελέγχου... Η μουσική του ήταν ουσιώδες μέρος του προσχήματος αυτού... Απαιραίτητη προυπόθεση τα ινδάλματα, τα πρότυπα, οι καλλιτέχνες αρίστης απόδοσης, το χρήμα, οι δίσκοι η μουσική βιομηχανία κλπ... αν όμως άκουγες τον αρπιστή της αρχαίας Ελλάδας στην ανοικτή του άρπα, θα ήξερες ότι η μόνη γνώση που είχε ήταν συγκεκριμένη , του ανήκε, ήταν αυτό και δεν ήξερες τις θα σου παίξει, αυτός ήξερε όμως να σε συνοδέψει και στην κωμωδία και στο δράμα και στους διθύραμβους και τις ελεγείες του Πίνδαρου και πάνω από όλα να μην αλλοιώσει τη σύνολη οντότητά σου ως συμμετοχή στις αξίες της δημοκρατίας, αυτό λεγόταν sonus και ήταν μέρος της κοινωνικής δεξιότητας των κοινωνιών αυτών να βρίσκονται ποιο κοντά στην αλήθεια της γίνωσης της οντότητας ως μέρος ενός ευρύτερου οικουμενικού σύμπαντος... η μία και μοναδική πέτρα που υπάρχει στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου ακριβώς αυτό θέλει να μας πει... τα άλλα είναι του Γκουίντο η φυλακή... όπως λέμε, δεν ξανακάνω φυλακή με τον Καπετανάκη...

H επαυξημένη της εβδόμης συγχορδία είναι μια συγχορδία που έρχεται από το γιουκαλίλι.. 7augm. Πλην όμως, κατά ένα μαγικό τρόπο, ταιριάζει απόλυτα στην ελληνική μουσική...

Το ode dominus είναι όλη η μουσική που ξέρουμε σήμερα και αντιδιαστέλλεται από το sonus.. Θα μπορούσα να πω ότι το sonus έχει χαθεί...οι διαφορές είναι πολλές η κυριότερη διαφορά είναι ότι η μουσική του ode dominus , ωδειακή μουσική, είναι η μουσική που παράγεται από την τριβή υλικών και την επεξεργασία του αποτελέσματος της τριβής εντός συγκεκριμένου μουσικού οργάνωου, η μουσική του κλειστού ήχου, γιατί η ωδή είναι κλειστός ήχος.. To sonus θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ήταν η μουσική του ανοικτού ήχου... Τελείως διαφορετική σε πολλά σημεία, η διαφορά είναι ολόκληρη Ακαδημία.. Στο ερώτημα αν υπήρχε το sonus, η απάντηση είναι ναι, δεν είναι θεωρητική ή υποθετική η απάντηση υπάρχει εύρημα, υπάρχει κατάλοιπο από το sonus.. Οποιος έχει πάει στο Αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου και έχει ανέβει στη μία και μοναδική πέτρα καταλαβαίνει τι ήταν το sonus... Το sonus, πληρεί ορισμένες αρχές, εκ των οποίων πρώτη και βασική ήταν πως δεν υπάρχει ήχος αν δεν μπορεί να ακουστεί... Στην πραγματικότητα ενώ το sonus απέδιδε την κίνηση του αρχαιοελληνικού μαίανδρου προς το άπειρο, η ode dominus αποδίδει τον κλειστό κυκλισμό.. Συνεπώς η μουσική σήμερα και από το έτος 991 συστημικά είναι dominus ode (Do) .. rectus ( ευθειακή με την έννοια του κανόνα και της κλίμακας - Re) Factus δηλαδή κατασκευασμένη και αντιδιαστέλεται από τον ανοικτό ήχο, παράγεται σε κατασκευασμένα όργανα είναι ελεγχόμενο και δεν αρκεί μόνο η τριβή της ύλης, (ΦΑ) , είναι solitus, δηλαδή συνήθης με την έννοια της ορισμένης αρμονίας ως το πλαίσιο του κανόνα που προδιαμορφώνει τον οικείο νου να την δεχθεί (Sol) , είναι lacentus με την έννοια του χρόνου δηλαδή είναι χρονικός βηματισμός ο οποίος μπορεί να είναι αντιληπτός στη συνύπαρξη σκέψης γνώσης και αντίληψης - πράξης , (Λα), και είναι και signus δηλαδή είναι σημειακή που σημαίνει στηρίζεται και εξυπηρετεί τη βασική αξία νότας ως χρονική μονάδα (Σι)... Από τη μουσική ode dominus λείπει έντεχνα ένα γράμμα, το S. Γιατί το σολ αποδίδεται με G και λείπει γιατί η ode dominus μπορεί να είναι μουσική και να είναι και όμορφη μουσική, να έχει ακούσματα όμορφα, δεν λέω, αλλά στην πραγματικότητα ο χρόνος, ο τρόπος και η σκοπιμότητα υπό τις οποίες γεννήθηκε συστημικά εντός του εκκλησιαστικου κύκου της καθολικής εκκλησίας, εξυπηρέτησε μόνο την αρχή ενός δόγματος που όριζε, υποταγή νοός και συναισθήματος στη χριστιανική πίστη έτσι όπως την κατασκευάζει, τη μεθοδεύει και την προωθεί η εκκλησιαστική αρχή.. απαραίτητη προυπόθεση για την επίτευξη αυτού του σκοπού η εξαφάνιση του sonus, γιατί το sonus ήταν ακριβώς το αντίθετο από αυτό... ήταν ο ήχος του ανοικτού νοός...

Τέλος πάντων στα γεράματα τώρα μετά από μια χιλιετία ode dominus και 40 χρόνια εκκλησιαστικής μουσικολογίας και μουσειολογίας θα ήθελα πριν φύγω να ξέρω τι έπαιζε η Σαπφώ στα αρπίσματά της... Δεν θα μάθουμε ποτέ, τους νίκησε ο Γκουίντο της Αρέτσης.... Για αυτό μερικές φορές, παρά το γεγονός ότι αγαπάω τη μουσική , τη σαρκάζω κιόλας.

Δηλαδή για να καταλάβουμε τι έκαναν οι παππάδες, είναι απλό.. Παίρνουν τους αρχαίους ήχους στο όνομα κάποιου βοήτιου που δεν το ξέρει ούτε η μάνα του, έτσι? τώρα τον 6 αι.πχ, δεν υπάρχει ούτε σημείο στίξης πρωτογενούς ορθότητας, παίρνουν το sonus από τις αρχαιοελλνικές, αιγυπτιακές, κινεζικές και βαβυλώνιες ρίζες, το κάνουν ode , το κάνουν dominus, και κάπου στο έτος 100 κοντά δηλαδή στο χρονικό σημείο που δημιουργείται και το δόγμα της υποταγής στο χριστιανικό ιδανικό, δηλαδή υποτάσσεται ο νους, το συναίσθημα κια η συνείδηση στο δόγμα, δημιουργείται η φιλόμουσος σχολή των αγγέλων του Γκουίντο Αρέτσο... και εξαφανίζονται τα υπόλοιπα... Από εκει και πέρα οι Σαλιέρι και οι Λουδοβίκοι συνέβαλαν τα μέγιστα και καπου κάπου υπήρξε ένας μπαχ, ένα σοπέν, ένας μότσαρτ και δεν είναι τυχαίο ότι και ο Μπετόβεν μάλλον κουφός ήταν για να μπορεί να ξεφύγει από το δόγμα του Αρέτσο... τέλος πάντων , κάπως έτσι φτάσαμε στο σταθερό φάσμα συχνότητας περιορισμένων ήχων, που το λέμε μουσική...

Tώρα βέβαια το έτος 991 τι λέει η καθολική εκκλησία και ο Γκουίντο είναι ευαγγέλια αγνώστου πατρότητας, την εποχή εκείνη βαπτίζαν το μοσχάρι συναγρίδα και τον κολιό ελάφι... Τέλος πάντων, το ζήτημα είναι ότι πραγματικά η εκκλησία την ξεκινάει όχι όμως ως ήχο... δηλαδή η μουσική δεν ξεκινάει ως sonus..ξεκινάει ως ode.. ωδή... ode dominus... Ωδή στον κύριο.. είναι minus, δηλαδή μειούμενη, αφαιρετική γιατί θεωρητικά αυτό σημαίνει ότι κάθε ήχος νότα, αφαιρείται από ένα θεωρητικά ιδεούμενο άπειρο.. ακόμα και αν μπορεί να επαναληφθεί το χτύπημα της νότας είναι παρελθόν χρόνος, άρα είναι minus.. μειούμενη... Είναι rectus, δηλαδή είναι ευθεία.. έτσι η μουσική κλίμακα είναι μια ευθεία.. είναι και factus, κατασκευασμένη δηλαδή, είναι μια ευθεία κατασκευή που ξεκινάει από ωδή στον κύριο μειούμενου χρόνου εν τη γεννέσει της είναι lacentus δηλαδή αργή, και signus, δηλαδή σημειακή... Για να μην κάνουμε το λάθος να πιστεύουμε ότι όλη η μουσική που παίζουμε σήμερα ξεκίνησε ως ήχος, είναι λάθος , ξεκίνησε ως ωδή, ode dominus.. Για αυτό αναρρωτιέμαι για την αρχαιοελληνική άρπα... και τα αντίστοιχα της Κίνας, εκτός αν ήταν άμουσοι και μόνο ο Γκουίντο και οι καρδινάλιοι είχαν τη θεία έμπνευση της μουσικής...

Θεωρητικά και με βάση τα κρατούντα, η μουσική που ξέρουμε σήμερα, βρίσκει την ουσιαστική της ρίζα στον Γκουίντο Ντ' Αρέτσο δηλαδή στην καθολική εκκλησία.. Οι ονομασίες των μουσικών ήχων προέρχονται από ένα ύμνο στον Ιωάννη το Βαπτιστή και τα τρία κλειδιά βασίζονται στα τρία εξάχορδα του Γκουίντο Ντ' Αρέτσο... Αυτό ισχύει θεωρητικά κατά τα κρατούντα, και αφού εκεί είναι η πρώτη αναφορά γραπτή, λογικά περνάει μέσω της εκκλησίας ο χώρος της μουσικής αρμονίας στην κλασσική μουσική.. Πριν από τον Γκουίντο, γίνεται αναφορά στον 6 αιώνα πχ στον φιλόσοφο Βοήτιο... ναι, κάπως έτσι καθιερώνεται η κρατούσα άποψη για τη μουσική σκηνή, μέχρις ότου σταθεροποιούνται οι τονικοί ήχοι... Βέβαια ακόμα υπάρχει το κινούμενο Ντο.. Ολο αυτό μου κάνει φοβερή εντύπωση γιατί παραμερίζει τελείως την άρπα , την αρχαιοελληνική άρπα... Παρά το γεγονός ότι αρχαιολογικά υπάρχουν ευρήματα αρχαιοελληνικής άρπας και σίγουρα μουσική είχαν και οι Αιγύπτιοι και οι Κινέζοι και οι Γιαπωνέζοι... Δεν λέω, καλός ο Βοήτιος, καλός ο Απελ, καλός και ο Γκουίντο αλλά με τα αρπίσματα της αρχαιοελληνικής άρπας τι συμβαίνει? λέμε τώρα..

Tώρα , σε αυτή τη μικρή πρόκληση, ας ξεχάσουμε παρτιτούρες, ορθότητα κλπ.. Ας κρατήσουμε το σωστό τέμπο, το σωστό μπασάρισμα και ας το παίξουμε και με τους τρεις τρόπους, ας ξεχάσουμε το σωστό και το λάθος... Η ερώτηση που ακολουθεί, είναι δημιουργικά ποιον θέλουμε? ποιον επιλέγουμε? και αν επιλέξουμε κάποιον αυτό μας οδηγεί υποχρεωτικά στο να πούμε ότι έχουμε ή δεν έχουμε μια μουσική ταυτότητα και ποια είναι αυτή? Γιατί να επιλέξουμε τη μια διαδρομή και όχι την άλλη, ως ακούσματα και όχι ως ορθότητα? Από εκεί και πέρα επειδή δεν είναι τυχαίο ξεκινάει μια ολόκληρη Ακαδημία ζωής και εαυτού...Προσωπικά δυσκολεύομαι πολύ να επιλέξω ανάμεσα στα δύο, μάλλον έχω συγκεχυμένη μουσική ταυτότητα.... καλό απόγευμα.

Τώρα, από το προηγούμενο παράδειγμα κατανοούμε ότι και τα δύο ή και τα τρία και με ντο, είναι εντός οικείου μουσικού φάσματος και κρίνοντας ως ορθές αποδόσεις ή μη μόνο ως προς την παρτιτούρα ή την απόφαση που παίρνει ένα μουσικό σχήμα... Τι σημαίνει τώρα εκτός οικείου μουσικού φάσματος και πως αληλεπιδρά αυτό με τον μουσικό εαυτό και με τον ψυχισμό? Αν πετάξουμε τώρα ανάμεσα στο Εμ και στο Αμ ένα ας πούμε ..τι να πούμε.. ΄ένα Φ έκτης,θα φάμε αυγά, ντομάτες, θα κλείσουν μαγαζιά κλπ.. Θα πουν εκτός οικείου μουσικού φάσματος, άσχετος με τη μουσική και όμως το Φ έκτης μπορεί να είναι και ο καλύτερος ήχος που έχουμε πιάσει ποτέ... Γιατί συμβαίνει αυτό? γιατί ο μουσικός μας εαυτός, εκ των πραγμάτων, γιατί αυτό τον κόσμο τον βρήκαμε και προτού ακούσουμε τη δική μας μουσική ακούγαμε για πολλα΄χρόνια, τη μουσική του μπαμπά, της μαμας, της θείας, της τηλεόρασης του θείου, κλπ... ο μουσικός νους κτίσητκε εντός ενός οικείου φάσματος ήχου με αποτέλεσμα κάθε άλλος ήχος να μοιάζει ξένος γιατί δεν διεγείρει τα ήδη κτισμένα μουσικά εγκεφαλικα΄κέντρα... Θεωρητικά αν είμασταν παρθένοι ως προς αυτό, ένα Φ έκτης σε αυτό το μουσικό φάσμα δεν θα μας έκανε καμία εντύπωση... από εκεί και πέρα ο λόγος για τη διεύρυνση του μουσικού φάσματος μεγάλος... Τα βρήκαμε, δεν τα φτιάξαμε...

Τώρα εκ των ακουσμάτων θα μπορούσε να πει κανείς, ότι αν δεν δώσουμε μεγαλύτερη χρονικότητα στη Ε και γυρίσουμε στη Α γρήγορα δύσκολα θα μπορούσε να σταθεί , κάπως, η αρμονία.. Ακουστικά ..Στην πραγματικότητα είτε έτσι το παίξουμε είτε αλλιώς, σε ένα μουσικό σχήμα, ουδείς θα το καταλάβει από τους ακροατές του τραγουδιού... Είναι σίγουρο αυτό... Πλην όμως είτε έτσι είτε αλιώς πρέπει να ξέρουμε τι παίζουμε και γιατί το παίζουμε.... εφόσον είναι εντός οικείου μουσικού φάσματος η φωνή προσαρμόζεται, η γνώση όμως του τι κάνουμε είναι εκείνη που μετράει... τι κάνουμε και γιατί το κάνουμε..

Tώρα αν ανοίγαμε τη συζήτηση τι είναι το σωστό και τι είναι το λάθος στη δημιουργική του τραγουδιού, θα ξεκινούσε μία συζήτηση που αργά ή γρήγορα θα οδηγούσε τον καθένα στη μουσική θεωρία προκειμένου να αιτιολογήση τη φύση και την υφή του τραγουδιού, να φέρει παραδείγματα και ιστορία από το παρελθόν να μιλήσει για διάφορα μουσικά πράγματα και στο τέλος είναι σίγουρο ότι κάθε θεώρηση των πραγμάτων ναι μεν θα είχε επιχειρήματα πλην όμως δύσκολα θα διεκδικούσε αξιωματική ορθότητα στο σύνολο της μουσικής αρμονίας.. αυτή λοιπόν είναι η αξία της μουσικής σπουδής και υπάρχει ακόμα και σε αυτή τη μικρή αλλαγή.. Ομως και όλο αυτό το νταραβέρι είναι και ο κόσμος της μουσικής.. έτσι πάει..

Bm                Αm              Bm
Η νύχτα κατεβαίνει με μαύρο φερετζέ          ] 2x
Em                      Am          Bm
κι η πόλη διψασμένη για φώτα και σουξέ 

...............

Bm                 Am            Bm
Η νύχτα κατεβαίνει με μαύρο φερετζέ          ] 2x
Em             Am                       Bm
κι η πόλη διψα....σμένη για φώτα και σουξέ

............
To τrαγούδι έχει γραφτεί για τρία μινόρε μόνο μέ ένα ματζόρε στην εισαγωγή, εν προκειμένω σε αυτό το ημιτόνιο C..
Οπως κάθε τραγούδι το σωστό και το λάθος μπορεί να κριθεί μόνο ως προς την παρτιτούρα του, ως το προς πως γράφθηκε, θεωρητικά, πρακατικά ως προς το πως θέλει να το παίξει ένα μουσικό σχήμα..
Εδώ έχουμε διαφορετικές εκδοχές, όπου γίνεται η αλλαγή ανάμεσα στο Εm και στο Αm.. H ερώτηση ποια είναι η σωστή και ποια είναι η λάθος , ακουστικά και ξεχωριστά από την παρτιτούρα , δεν ισχύει, είναι και οι δύο εκδοχές οικείες και εντός μουσικού φάσματος.. Και οι δύο... Δηλαδή θα μπορούσε να γραφτεί και έτσι και αλλιώς... στην πρώτη εκδοχή η βασική αξία νότας, είναι Β/ Ε/Α/Β.. Στη δεύτερη εκδοχή η βασική αξία νότας είναι επίσης Β/Ε/Α/Β.. τι διαφέρουν όμως αυτές οι δύο αξίες νότας? Στην πρώτη εκδοχή η χρονική αξία νότας θέλει περισσότερο χρόνο στο Ε, στη δεύτερη εκδοχή η χρονική αξία νότας θέλει περισσότερο χρόνο στο Α.. Και τα δύο ως δημιουργία θα ήταν σωστά... Γιατί είναι οικείου αρμονικού φάσματος... Επειδή όμως στην εισαγωγή βάζει το ματζόρε , C, κατανοεί η μουσική λογική πως εφόσον δεν χρησιμοποιεί το ματζόρε στο κύριο μέρος του τραγουδιού, ορθότερη είναι η πρώτη εκδοχή γιατί στη δεύτερη εκδοχή θα αναγκαζόταν να χρησιμοποιήσει και άλλη μία βασική αξία νότας τη C.. που δεν τη χρησιμοποιεί... αυτό θα σήμαινε από Εμ > Αμ > C > Am / Bm...
Ως δημιουργική αρμονία κανένα δεν είναι λάθος, είναι εντός οικείου μουσικού φάσματος, ως επιλογή όμως του δημιουργού και για τους δικούς του λόγους, η αρμονία είναι μία... Τονίζεται περισσότερο το Ε ως βασική αξία νότας, εκεί μιλάμε πλέον για ύφος και υφή της μουσικής σύνθεσης και ο διάλογος είναι μεγάλος...

Στην πραγματικότητα όμως και κατά την παρτιτούρα του, το τραγούδι είναι τραγούδι μόνο τριών μινόρε, δεν έχει κανένα ματζόρε μέσα πάρα μόνο στην εισαγωγή ένα ματζόρε... είναι τραγούδι μόνο τριών μινόρε... κατά την παρτιτούρα του...

Η βασική σχέση στο τραγούδι είναι η σχέση δύο θεμελιακών μινόρε, Bm και Αμ, μα το δίνει το ρεφρέν του τραγουδιού που ενσωματώνει και ολη την ουσία.. το Em, δεν δημιουργεί τριγωνική σχέση, δεν είναι απαραίτητα τρία μινόρε, αλλά χρησιμοποιείται είτε για να ανεβάσει την κλίμακα είτε ως γέφυρα εφόσον χρησιμοποιήσουμε το G, που πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε.. Στο δεύτερο μέρος δεν χρειάζεται η αλλαγή από Bm σε Αμ , μπορεί να μείνει στο Bm η φωνή για να κλείσει την κλίμακα σε στενότερο φάσμα που του πάει... Η ενδιάμεση τοποθέτηση του Em, το κάνει το τραγούδι τζαζ... Αλλά παίζεται και όπως το γράψατε... Δοκιμάστε τα.. Τα πάντα είναι ζήτημα σχέσεων και φωνής, καλό είναι να βρείτε και την παρτιτούρα του πως γράφτηκε...

Bm                 Am Αm        Bm 
Η νύχτα κατεβαίνει με μαύρο φερετζέ, 
Bm                 Am        C    Bm 
Η νύχτα κατεβαίνει μe μαύρο φερετζέ... 
Em              Am       C     Am    Bm  
Κι η πόλη διψασμένη για φώτα και σουξέ (δις) 
Βμ        Αμ         Βμ
Βάλε το κόκκινο φουστάνι 
Βμ           G    Em,  Am       C     Bm
εκίνο που σε κάνει  να μοιάζεις πυρkαγιά 
Bm                                         G G Em
Ελα και μη μετράς την ώρα, τα νιάτα είναι δώρα
Αμ                Βμ
που καίνε σαν φωτιά
ωωωωωωωω Εμ           
           Αμ     Βμ
που καίνε σαν φωτιά

Bm             G    Em  Am          C     Bm
Εκείνο που σε κάνει     να μοιάζεις πυρκαγιά

Περάσανε τόσα χρόνια που επισημάναμε ότι ο στίχος λέει "τα νιάτα είναι δώρα" αλλά εδώ το site επιμένει ότι τα νιάτα είναι μπόρα! Τι να πει κανείς...

Τα νειατα είναι ΔΩΡΑ όπως είπε και ο προηγούμενος και όχι μπορα.

Αν ακούσεις το τραγουδι, είναι αμέσως μετά από το Ααα αα ααααα(όπως πάνε τα λόγια εννοώ). Μόνο για ένα μέτρο το παίζει οπότε πρόσεξε το.

ξερει κανενας το γυρισμα απο Bm σε Em μετά το φωτια;;;;;
το σολο εννοώ.

Bm               G  Em             Am    Bm
εκεινο που σε κανει    να νοιωθεις πυρκαγια

etsi einai to swsto..dokimasteto

Δαυιδ συμφωνω μαζι σου.στο ΒΑΛΕ και στο ΕΛΑ ακουγεται πιο ωραιο το G.FOTIA STA KOKKINA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Εναλλακτικά,πάνω απο το "Έλα" ,αντί για Bm μπορούμε να παίξουμε G

APO TA KALITERA TSIFTETELIA OLWN TWN EPOXWN!EXW KANEI XOROUS MAFTO KATSE KALA!A KE DEN TRELLENOMAI GIA ARVANITAKI I FWNI THS EINAI IPERVOLIKA PSILI...ANYWAY GAMATO!

eita kokkino eitai mauro...eitai kitrini...eitai prasino...ama einai o allos wraios.....!!!poios to xezei to foustani...xexe LARISA!!!!!!!!AELARA GIA PANTA

... τα νειατα ειναι ΔΩΡΑ (οχι μπορα !)...