Να διώξω τα σύννεφα.

Στο προηγούμενο σχόλιο όχι Β7augm, έκανα λάθος F#7augm..
F#7 επαυξημένη.. 
εν τη ρήμην του λόγου

Παρακολουθώντας στην ΕΡΤ αυτή την ωραία χρονογραφία, 100 χρόνια ελληνικής δισκογραφίας, όχι μόνο ιστορικά αλλά προσπαθώντας να κατανοήσω και την υφή κάθε εποχής, έκανα μια σκέψη.. Κάθε τραγούδι, στίχος και μελωδία, γράφονται σε συγκεκριμένη εποχή και απηχούν ακριβώς την εποχή αυτή.. Ακούγοντας τον Τσιτσάνη να λέει, θα θυσιάσω 25 τραγούδια αλλά θα γράψω αυτό που θέλω, καταλαβαίνει κάποιος τι σήμαινε η μουσική εκείνη την εποχή.. Οι εποχές όμως αλλάζουν, και για αυτό δεν φταίει η μουσική, αλλά όλοι εκείνοι οι παράγοντες που συνθέτουν τη ζωή και επομένως πολλές φορές ορισμένα τραγούδια από τα παλιά που ήταν καταπληκτικές συνθέσεις δείχνουν την εντύπωση ότι δεν ταιριάζουν στη νέα εποχή, ή ότι θα πρέπει να συμβεί ένα ολόκληρο κίνημα για να μπορέσει να δημιουργηθεί χώρος στο νου και το συναίσθημα να τα ξαναδεί εκ νέου.. Θα πρέπει να πεθάνουν λοιπόν και να μείνουν σε κάποιες πλάκες ή μπορεί να εσωματωθούν στην εποχή? Κάθε σύνθεση για να μην λέω τραγούδι, εκτός από την αυτοτέλειά του και τη χρονική του θέση μπορεί να λειτουργήσει και σαν γέφυρα αισθήσεων, συναισθημάτων και γνώσης? είναι ένα ερώτημα και με αυτή τη σκέψη έκανα μια μικρή τροποποίηση.. στο συγκεκριμένο που και αυτό τείνει να γίνει επιστήμη..
F                                     B7aug
..κι αν πάλι τ' απόβραδο καυμό θα μου φέρει 
E                                 Am
θα μείνω στο δρόμο σου να γίνω φωτιά...

..........
Σε αυτό το δρόμο, που δεν είναι ο δρόμος που γράφτηκε το τραγούδι, η θέση της Α+ της Fdim και της επαυξημένης εβδόμης του Β, σε ένα περίεργο συνδυασμό με τον καβαλάρη της Αμ, ίσως να δημιουργεί μια γέφυρα στο χρόνο..
Δεν γράφτηκε έτσι όμως... Η έκφραση των συναισθημάτων εκείνης της εποχής ήταν λίγο ιδιαίτερη, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι παρά τη σκληρότητα της εποχής τα συναισθήματα κρατούσαν μια παιδική αφέλεια, ίσως και να ήταν ένας μοναδικός τρόπος για να αντιμετωπιστεί η σκληρότητα της εποχής... και όταν υπάρχει παιδική αφέλεια στα συναισθήματα η έκφραση είναι αυθόρμητη και ίσως ποιο αληθινή και ελεύθερη, αντίθετα με τη σημερινή εποχή που η σκληρότητά της έιναι μια βελούδινη αλυσίδα που δεν φαίνεται και έχει αλώσει τον αυθορμητισμό των συναισθημάτων, η διαφορά ανάμεσα στις δύο εποχές ήταν ότι εκείνη η εποχή παρά τη σκληρότητά της δεν στόχευε στον ευνουχισμό της ανθρώπινης έκφρασης, προσπάθησε να την περιορίσει αλλά της έλειπε ο δόλος του ευνουχισμού... Η σημερινή εποχή στοχεύει ακριβώς σε αυτό, αλλά το κάνει με ένα τρόπο που δεν φαίνεται, επομένως είναι ουσιαστική σκέψη αυτή που διερωτάται για το αν τα τραγούδια που έρχονται από μια εποχή που η σκληρότητά της δεν είχε το δόλο του ευνουχισμού των ανθρώπων, μπορούν να αποτελέσουν πύλη ή γέφυρα για να αντιμετωπιστεί αυτό που συμβαίνει σήμερα...
Β7 επαυξημένη, δίνει λίγο τζαζ...

Ετσι όπως το έχετε το τραγούδι είναι το σύνηθες, δεν είναι λάθος αλλά γεννάει ορισμένα ερωτηματικά ... Η ελληνική μουσική είναι ένα μίγμα, καλά κάνουμε και τη διαχωρίζουμε στις κατηγορίες που ξέρουμε, αλλά να μην ξεχνάμε ότι χρησιμοποιούμε τους ίδιους δρόμους σε πολλά από τα είδη της.. το συγκεκριμμένο τραγούδι ενώ χρησιμοποιεί δρόμους ρεμπέτικου ή λαικού, ανήκει σε άλλη κατηγορία μουσικής.. Θέλει να δώσει ένα άλλο στίγμα, δεν ξέρω ανήκει σε νέο κύμα μάλλον ή σε μια άλλη εποχή.. Επομένως δεν του ταιριάζει η συγκεκριμένη λιτότητα του ρεμπέτικου.. Επειδή έχει ως βασικό γύρισμα το F και παίζει σε τρία μινόρε, προκειμένου να πάρει την υφή του χρειάζεται και η μεσολάβηση της dim από την αλλαγή από A.. Δεν ενδείκνυται η αλλαγή από Α+ σε Dm γιατί το κάνει ακόμα ποιο αυστηρό ρεμπέτικο, από Am / Α+ πάει σε δίχορδη dim F.. Μια παλιά τεχνική ήταν να χρησιμοποιούμε αντί για τον καβαλάρη ματζόρε, την έβδομη εβδόμη επαυξημένη... Αλλά την έχουμε αφήσει στην άκρη αυτή την τεχνική... το άρπισμα ακολουθεί το ρυθμό, καλύτερα στο ρυθμό για αρχή και όχι στο άρπισμα, είναι λίγο δύσκολο το άρπισμα, με μπάσα τη Α και τη D και τη Ε όταν γίνεται η αλλαγή... Στο πρώτο τάστο η Αμ αρμονιή είναι λίγο μειωμένη δυνατοτήτων.. Καλύτερα στο ρυθμό και όχι στο άρπισμα..
Αυτά... δοκιμάστε το..

Το άρπισμα ακολουθεί το ρυθμό του με βασικά μπάσα τη Α και τη D..

Είναι λίγο διαφορετικό από το σύνηθες... 
Am                   Em    E                      Am A 
Τις νύχτες κυλάνε οι ώρες, τον ύπνο μου πήρε η βροχή
Fdim { πρώτο τάστο, δίχορδη Fcant G#)   Am
φοβάμαι μη σ' άρπαξαν                  μπόρες 
E7                   Am
κι απόμεινα εγώ μοναχή, 
Dm                     Am         E              Am
φοβάμαι μη σ' άρπαξαν μπόρες κι απόμεινα εγώ μοναχή
Am                      A     Fdim
Να διώξω τα σύννεφα να γίνω αγέρι, 
Dm                         E7     Am
να φέγγω στο δρόμο σου να γίνω αστέρι 
F                                   E
κι αν πάλι τ' απόβραδο καυμό θα μου φέρει 
     Em                E7         Am
να μείνω στο δρόμο σου να γίνω φωτιά...

...τον ύπνο μου πήρε η βροχή, το μινόρε γυρίζει σε ματζόρε...
Am                   Em    E                      Am
Τις νύχτες κυλάνε οι ώρες, τον ύπνο μου πήρε η βροχή..

ο λόγος είναι γιατί ακολουθεί μετά το κλείσιμο το Dm.. οπότε το ματζόρε είναι η ακουστική γέφυρα που το κλυκαίνει, αλλιώς γίνεται σκληρό...

tassos poli sosta ta leei

+ 4

νομίζω οτι είναι καλύτερο έτσι
Λα-          Λα7              Ρε-
να διώξω τα σύννεφα θα γίνω αγέρι

tassos, tassos!!! Δίκιο έχει ο άνθρωπος.

Ειναι γραμμενο σε Dm.

iparx0une arketa La80i...

παρακαλω θα ηθελα να μου πειτε το αρπισμα αυτου του τραγουδιου.Σας ευχαριστω πολυ.

to refrain einai klassikos kyklos me 4es apo la. dhladh LA- RE- SOL+ DO+ FA+ SIm7b5 E(7)