Σε ευχαριστούμε Raphael για τη δημοσίευση της εισαγωγής..!

Λοιπόν, στα δικά μας τώρα. Αυτό το κομμάτι το αγάπησα με ανορθόδοξο τρόπο. Παλιότερα, κατα τα μέσα του 2007, είχα το συνήθειο να αφήνω τη μουσική να παίζει και εγώ να κοιμάμαι. Ήταν και ο καιρός που πρωτοάκουγα Μάλαμα.
Ξυπνούσα λοιπόν μία φορά και το άκουγα να παίζει. Πρέπει να το είχα ακούσει και πιο παλιά, γιατί αμέσως σκέφτηκα "αυτό το τραγούδι έχει ωραίο ρεφρέν". Φυσικά, εννοούσα το τελευταίο μέρος του τραγουδιού.
Και πράγματι, το άκουσα ολόκληρο τότε και στα αλήθεια μου άρεσε. Απο τότε το έβαζα πιο συχνά.
Το αγάπησα λοιπόν...ξυπνώντας!
Έχω συνδέσει άρρηκτα το νόημα των στίχων με εσένα. Πολλές φορές η λύπη είναι αστεία, ασήμαντη, και όμως μας νικάει. Οι μέρες είναι ανήσυχες, οι νύχτες ταραγμένες και κατα το τέλος του Μάη έρχεται και ο έρωτας. "Βεγγαλικά στη παραλία" + "τέλος του Μάη", τι μου θυμίζει άραγε αυτό..;
Σε παραλία με βεγγαλικά, τέλος του Μάη, έχουμε βρεθεί μαζί δύο φορές. Τη δεύτερη με ήξερες, τη πρώτη όμως όχι. Έχω να σου ομολογήσω πάντως οτι σε θαύμαζα και οτι σε κρυφοκοίταζα και τις δύο φορές.

Και μετά ήρθαν τα αδιέξοδα. 
Πολλά αδιέξοδα.

Πάντα θυμάσαι θολά το πρόσωπο εκείνης που αγαπάς.

Τέλος, αυτό που μου έμεινε είναι ένα ηλιοβασίλεμα που τα μάτια μας είδαν και τα χέρια μας άγγιξαν. Μαζί.

Καληνύχτα.