λοιπόν κοίτα. Το σκέφτηκα αλλά πάλι κατέληξα περίπου στα ίδια.
πιστεύω πως η προσφορά τελειώνει πριν το θάνατο. διότι οι καλλιτέχνες συνήθως παρακμάζουν πριν το θάνατό τους.
ο σιδηρόπουλος πήρε να ναρκωτικά, ο Pastorious (τζαζ μπασίστας) έπαθε ψυχικές ασθένειες, ο Άσιμος αυτοκτόνησε αφού πριν λέγεται πως βίασε μια κοπέλα (αν και δεν πιστεύω πως είναι αλήθεια).
γενικά δεν πιστεύω πως κάποιος από αυτούς είχε κάτι άλλο να πει.

σκέψου:
Led Zeppelin- Stairway to Heaven
Santana- Europa
Pastorious- Portrait of Tracy

Να και ένα τρανταχτό παράδειγμα:
Lennon- Imagine... τι άλλο μπορούσε να πει; πάλι Λέννον- stand by me: η καλύτερη εκτέλεση.
Γενικά οι καλλιτέχνες ταυτίζονται για πάντα με ένα δημιούργημά τους, σπάνια με περισσότερα.

Και στην ποίηση έτσι είναι.
Σολωμός- Χρέος (ελεύθεροι πολιορκημένοι)
Μαγιακόβσκη- Σύννεφο με παντελόνια
Ρίτσος- Σονάτα του σεληνόφωτος (έχει γράψει τόσα και τόσα αλλά νομίζω πως αυτό είναι το πιο κλασσικό)
Καρυωτάκης- Πρέβεζα
Καβάφης- Περιμένοντας τους βαρβάρους (και εδώ οι απόψεις είναι πολλές)


Τέλος πάντων, με τόσα παραδείγματα είναι φυσικό να καταλήγω στο συμπέρασμα πως ότι είχαν να πουν το είπαν, μετά απλά ζούσαν για το αναπαράγουν,
και όταν πέθαναν το αναπαρήγαγαν οι δίσκοι τους- τα βιβλία τους.

πιστεύω πως έτσι είναι.

και δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση σε ένα απλό ποστ γιατί ακριβώς δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση σε ένα απλό ποστ (να με καλέσεις δηλαδή να δω τη γνώμη σου και να απαντήσω)

αυτά,

Τα σέβη μου