Παιδιά, μη χάνεσθε! Το θέμα έχει λυθεί από καιρό. Τους στίχους έγραψε ο Γκούβερης, και τους "διόρθωσε" ο Τσιτσάνης: (1) "Είναι μιά μέρα..." το έκανε "Είσαι μιά μέρα...", γιατί πίστευε στην εμπορική αξία του πρώτου προσώπου, κι έτσι τόκανε... ασύντακτο. (2) Πρόσθεσε το "Χριστέ και Παναγιά μου!", που πιστεύω πως ήταν το συγκλονιστικό "punch line" που έκανε και την επιτυχία.
Σήμερα, και με απόσταση, νιώθω κι εγώ πως είναι κάπως υπερτημημένο το τραγούδι. Δε μπορώ π.χ. να το συγκρίνω με τα "Αργοσβύνεις μόνη", "Μπορεί να τόχουν πλανέψει", "Μάγισσα της Βαγδάτης" και άλλα αληθινά αριστουργήματα. Τότε όμως, η "κλασικότητα" του τραγουδιού, επέτρεψε στους αστούς, όπως η Σοφία Σπανούδη, να το υμνήσουν.