Σχεδόν κάθε στίχος αυτού του τραγουδιού με εκφράζει.   Aγονη πλήξη μιας ζωής δίχως έρωτα ... Πώς αντέχει κάποιος τη μοναξιά; Μόνη μου. Να αγαπώ κάποιον που δε μου δίνει καν σημασία. Δεν ήμουν έτσι Αντώνη. Έκλαιγα -θυμάσαι;- όταν έφευγα από εκείνες τις διακοπές που περάσαμε μαζί. Εσύ ήσουν ο λόγος. Γιατί δε θα σε έβλεπα ξανά, για πολύ καιρό. Εγώ όπως ήμουν ποτέ δε θα προσπαθούσα να ξαναεπικοινωνήσω με κάποιον αλλά εσένα σου έστειλα μήνυμα και εσύ με αγνόησες. Όταν ήμασταν μαζί σε πλησίαζα εγώ και εσύ χαϊδευες τη φίλη μου. Αλλά εγώ η ηλίθια ακόμα σε αγαπάω και θα τρέξω σαν τρελή με το πρώτο σου σημάδι. Άλλα εσύ με αγνοείς είμαστε δίπλα και δε μιλάμε... Έγώ όμως σε αγαπώ. Μακάρι να είσαι χαρούμενος αγάπη μου εκεί που είσαι και να περνάς καλά!

Της ερημιάς μου τέρας... Η ερημιά είναι τέρας. Σε βασανίζει μία ζωή. Είναι το χειρότερο πράγμα για τον άνθρωπο. Να μην έχει φίλους και έρωτα.

Ξημέρωμα Σαββάτου... Εσύ να έισαι στο σπίτι κλεισμένη μόνη με μόνη συντροφιά τους άδειους τοίχους
-"οι τοίχοι σου θυμίζουν, τον πρώτο σου έρωτα Οι πιο πολλοί αδιάφορα κενοί σε λυγίζουν "- ενώ εσύ ξέρεις ότι οι "φίλοι σου" είναι κάπου έξω και διασκεδάζουν και να σου έχουν πει ψέματα ότι δε θα πάνε πουθενά.

Μοναδικό τραγούδι θα θελα να πω κι άλλα αλλά θα το αφήσω. Μόνο θα πω ακούτε ροκ παιδιά. Μόνο αυτή αξίζει. Όλοι οι άλλοι που νομίζουν ότι τραγουδούν επειδή κρατάνε ένα μικρόφωνο, βγαίνουν ημίγυμνοι στην πίστα και κούνιούνται βγάζοντας μερίκές κραυγές δεν αξίζουν. Και αν και έχουν χωρίσει οι Πυξ Λαξ θα ζούνε πάντα στις καρδιές όλων μας. Έτσι δεν είναι;